De vreugde van gezinsstilletijd

Maar ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen!

Herlinde De Vriese

God zoeken
Ik hou ervan in de Bijbel te lezen hoe mensen hun geloof hebben beleefd. Jozua is een bijzonder voorbeeld. Hij hield ervan om in de tabernakel te verblijven. Hij zocht al als jonge knaap de aanwezigheid van God. Hij zag van dichtbij hoe Mozes vertrouwelijk met God omging en hij leerde van hem hoe je dicht bij God kan zijn. In Jozua hoofdstuk 24 lezen we dat Hij God blijft zoeken voor zijn gezin, ondanks datgene wat hij ziet gebeuren temidden van het volk Israël. Het volk verlaat zijn God. Maar Jozua blijft trouw. Hij bepaalt de weg die hij met zijn gezin bewandelt: “Maar ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen!” (Joz. 24:15)

Oude Testament
Hoe mensen met God leven, bepaalt het belang van gebed in hun gezinnen. We vinden dit terug in heel de Schrift.
Wat een bijzondere gebedsrelatie hadden Adam en Eva met elkaar en met hun Schepper, bedenk ik dan. God heeft hen als gezin samen gebracht. Ook al heeft de zondeval veel verdriet gebracht, ze wisten als geen ander dat God de nabijheid van mensen zoekt en hen uitnodigt om tijd met Hem te hebben. We zien dit in de rest van het oude Testament terugkomen. In de Bijbel staat geen definitie over gezins stille tijd beschreven, maar er zijn vele getuigenissen van mensen, die trouw zijn aan God en Hem van harte dienen. Noach bouwt een altaar uit dankbaarheid. Samen met zijn gezin brengt hij offers aan God. Abram, Izaak en Jacob ontvangen bijzondere beloften van zegen voor hun gezin, bouwen een altaar en brengen offers aan de Allerhoogste. Job heiligt zijn kinderen en brengt voor hen brandoffers; hij waakt over hun harten, staat ’s morgens vroeg voor hen op om hen voor Gods aangezicht te brengen (Job 1:5). En dan staat er: zo deed Job altoos weer. Wat een mooie familietraditie!!

Nieuwe Testament
Het Joodse volk kent vele tradities en één ervan is dat ze met hun gezin driemaal daags bidden. Ze proclameren de Schriften, zingen lofliederen en doen voorbede. Dat was traditie in het OT, ook in het NT. Heel het gezin was betrokken bij de tijden van gebed: Cornelius, zelf geen jood maar een vereerder van God, verzamelt familie en vrienden om van Petrus meer te horen over de Here Jezus (Handelingen 10:2,24,31). Priscilla en Aquila zijn met de Schriften vertrouwd, wellicht omdat ze opgroeiden in deze gezinstraditie (Handelingen 18:26; Romeinen 16:5).

Door de eeuwen heen
Deze traditie gaat verder in het vroege christendom. Christenen bidden met het hele gezin bij het opstaan, ’s middags en bij het slapengaan. Ze lezen dagelijks een tekstgedeelte uit het Nieuwe en het Oude Testament, zingen lofliederen en doen voorbede. Met één uitzondering in tijden van vervolging: dan komen ze met grotere groepen samen midden in de nacht, om elkaar te bemoedigen.
Dezelfde gezinstraditie vindt je terug in de Reformatie. Denk maar aan de gebeden van Luther en de opwekkingsbeweging in Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, België en Nederland. Europa kende een gebedsbeweging … kinderen zagen hun ouders bidden … zo werd de traditie bewaard. Gezins stille tijd beschermde toen tegen gelijkvormigheid aan de wereld. Door liefde voor het Woord van God heeft men de dwaalleer onderscheiden én bestreden.

Begin een familietraditie !
De drukte van de tijd, het denken van de wereld, het individualisme en tolerantie van het veelgodendom, helpt me niet om gebedstijden in het gezin te bewaken. Gelukkig zijn we als ouders hierin niet alleen. God geeft ons steeds nieuwe kansen en we mogen leren van onze geloofsgenoten, broeders en zusters die in de loop der eeuwen ons zijn voorgegaan.
Vorige week vroeg ik aan mijn man om een psalm voor te lezen voor het slapengaan. We zaten gezellig bij elkaar en het leek me leuk om de dag te eindigen met een ‘psalmgedachte’. Eén van onze dochters heeft dit niet laten liggen. Gisteravond waren we wat aan het praten en plots zei ze: “Papa, wil je nog een psalm lezen, ik vond dat leuk!” Een nieuwe familietraditie? Ik hoop het!